Mehmet Hayri Kırbaşoğlu

Tunus ve Mısır’da yaşanan ayaklanmalar ve akabinde Ürdün, Yemen, Bahreyn, Libya ve Suriye’de devam eden toplumsal hareketler, İslam Dünyasını olduğu kadar, dünya düzenini de etkileyecek istidatta gelişmelerdir. Bu coğrafyanın bir parçası olan ülkemizin de bu gelişmelerden etkilenmemesi elbette söz konusu bile değildir. Gözden kaçırılmaması gereken ise, bu gelişmelerde Türkiye’nin ne gibi bir rol oynamak istediği, gelecekte nasıl bir rol oynayacağı veya bu rolün kendisine biçilmiş bir rol olup olmadığı hususlarıdır. Bütün bunların ise, mutlaka açık, şeffaf ve dürüst bir biçimde, toplumun her kesiminde tartışılması gereken hususlar olduğu aşikardır. Bu tartışmaların yapılmasını beklemeksizin, bu gelişmelere dair Türkiye’nin bu güne kadar izlediği politikalardan yola çıkarak, bazı tahminlerde ve uyarılarda bulunmak ta mümkün…

-Ahlaka dair Bir Tartışmaya davet- Ahlaktan bahsetmek kolaydır. Başkalarının ahlaklı olmasını istemek te öyle! Zor olan ise insanın kendisinin ahlaklı olmasıdır. Daha zor olan ise ahlakı yeryüzünde egemen paradigma haline getirebilmektir. İslam dünyası tarihinin başlangıcından beri daima ahlaki meselelerle karşı karşıya kalmış, ahlakla ilgili dertlerden başını kurtaramamıştır. Bunun sebeplerinin teşhis ve tespiti başlı başına bir araştırmayı gerektirir. Burada bize düşen ise daha ziyade bu hayati önemi haiz konuya dikkat çekmek olmalıdır. Genel olarak 21. yy İslam Dünyası, özel olarak ta İslami hareketler ahlakın İslam’ın neresinde durduğu sorusunu teorik ve pratik düzlemde tartışmak bakımından son derece elverişli zeminlerdir. İslam’ın zuhurundan itibaren geçen dönemleri de göz önüne almak suretiyle, bugün bulunduğumuz nokta…

– Ferdi Ahlak’tan Sistem Ahlakı’na Geçişin Zorunluluğu- Geçen sayıda, Müslümanların üç (et) ile imtihanından söz ederken, onların nasıl mal, mülk ve servet konusunda hırs, ihtiras ve aç gözlülük gibi hastalıkların pençesine düştüklerini, nasıl rüşvet, yolsuzluk, rantiyecilik ve nüfuz istismarı girdabına kapıldıklarını, ülkemizin ve ülkemiz Müslümanlarının karşı karşıya bulundukları vahim bir gelişme olarak dile getirmeye, dikkatleri bu noktaya çekmeye çalışmıştık. Ancak bu gibi “yolsuzluk” furyası karşısında başımızdakilerin çıkış yolu olarak, fertlerin ahlaklı ve dindar olması gerektiğine vurgu yapmakla yetinmeleri, zaman zaman dile getirdikleri “şeffaflık” ve “hesap verilebilirlik” ilkesini ülkenin sivil-askeri bürokrasisine ve yönetimine uygulamada ciddiye alınabilecek adımları bir türlü at(a)mamış olmaları, bu yolsuzluk furyasının altında yatan küresel bir gelişmenin farkına varamadıklarını…

  Ülkemizin kâhir ekseriyetini oluşturan Müslümanların acı talihleri, Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana, bilhassa CHP iktidarlarında psikolojik, fiziki, sosyal, kültürel, ekonomik, siyasi sayısız baskılara, zulümlere, aşağılanmalara, ama hepsinden önemlisi “Müslümanlığına” yönelik bin bir çeşit baskılara maruz kalmak olmuştur. “Devlet baba” ve onun “seçkin evlatları” gibi düşünmediği, inanmadığı, onun istediği gibi yaşamadığı, yani dünya görüşü onlarınkinden farklı olduğu için sık sık dayak yemekten de kurtulamamıştır. Gerçi bunda garipsenecek bir şey de olmasa gerektir, çünkü değil mi ki devlet “baba”dır, o halde “baba dediğin döver de sever de”. Peki bu Müslüman halktan ne isteniyordu? Cevap tek kelime ile şuydu: İSLAM İLMİHALİNİ TERKEDEREK, POZİTİVİZM İLMİHALİ İLE AMEL ETMESİ! İslam gibi bir ortaçağ dinini(!) bırakıp,…

Mezhepler nedir? Ne kadarı dindir, ne kadarı tarihtir? Kur’an’da “mezhepler” in zorunlu veya gerekli olduğuna dair açık ve kesin bir delil yoktur. Tam aksine geçmiş ümmetlerin dinlerini “şîa”lar şeklinde “fırka”lara ayırmış olmaları şiddetle tenkit edilmekte ve bu duruma düşmemeleri için Müslümanlar ciddi olarak uyarılmaktadır (bkz.6,el-En’âm,159; 30,er-Rûm,32). Allah Rasûlünün ve ashabının, daha sonraları Tâbiûn ve Tebeu’t-Tâbiîn’in, bugün bilinen anlamda “mezhep”leri yoktu. Kurucu mezhep imamlarının bile bir mezhep kurma niyetleri yoktu, daha sonraki asırlarda gelenlerin yaklaşımlarının bir ürünü olarak ortaya çıkmıştır. Mezhep tarihî şartların ürünü ve bir süreç sonucu olmakla beraber, Kur’an’ın uyarısı uyarınca “parçalayıcı” değil, ümmet’in birliğini emreden talimatları doğrultusunda “birleştirici” olmalıydı, geçmişte bu gerçekleşmemişse bile bugün öyle olmalıdır. Özellikle “mezhepler”i…

– Hak mezhep zulme karşı Cihad ve Direniş demektir, işgalcilerle işbirliği değil!- Tarihi açıdan, ne Kur’an’ın nüzûl sürecinde, ne de Hz.Peygamber’in hayatta olduğu dönemde herhangi bir mezhepten, fırkadan, cemaatten veya tarikattan bahsetmek mümkün değildir. Zira Kur’an’ın nüzülü tamamlanıp ta bir metin(Mushaf) haline getirilmesi Hz.Peygamber’den sonra gerçekleştiği için, bu metnin anlaşılması konusunda farklılıkların ortaya çıkması da söz konusu değildi, çünkü vahyi alan ve tebliğ eden Hz.Peygamber hayatta iken, böyle bir ihtilaf zaten mümkün değildi. Son zamanlarda yapılan araştırmalar, Kur’an’ın anlaşılmasındaki ihtilafların sebeplerinden olan kıraat farklılıklarının da, geleneksel anlatımda ileri sürüldüğü gibi Kur’an’ın farklı kıraatler şeklinde indirilmiş olmasından değil; gelişimini henüz tamamlayamadığından, hareke ve noktalamanın mevcut olmadığı bir yazıyla yazılmış olan mushafın…